Zapraszamy na spotkanie z prof. Hanną Brzuszkiewicz w przestrzeni jej kameralnej, pełnej wyrazu,  ujmującej formalnie  i semantycznie ekspozycji w najbliższy piątek, 11 czerwca 2021 r. od g.12.00 do 16.00 w Galerii ZPAP przy ul Mariackiej 46/47 w Gdańsku

Prof. Hanna Brzuszkiewicz - artystka rzeźbiarka, od 1958 pedagog rzeźby na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Zatrudniona na uczelni po studiach artystycznych na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu (1951-1955) w pracowni rzeźby prof.  Tadeusza Godziszewskiego oraz studiach podyplomowych w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku, w pracowni rzeźby prof. Stanisława Horno-Popławskiego i pracowni projektowania architektoniczno-rzeźbiarskiego prof. Adama Smolany, a także pracowni ceramiki prof. Hanny Żuławskiej (1955-1957). Jako wykładowczyni w latach 1958-2001 w Katedrze Rzeźby na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, wspierała rozwój twórczy wielu utalentowanych adeptów sztuki, a w jej profesorskiej pracowni dyplomowej powstało szereg oryginalnych dyplomów rzeźbiarskich. Habilitację otrzymała w 1978 na gdańskiej PWSSP [dzisiejsza Akademia Sztuk Pięknych, następnie otrzymała tytuł profesora Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika
w Toruniu. W Zakładzie Rzeźby w kolejnych latach zorganizowała Pracownię Ceramiki. Przez wiele lat prowadziła zajęcia z zakresu rzeźby i ceramiki, od 1990 roku jako samodzielny pracownik naukowo-dydaktyczny. Stypendystka Rządu Włoskiego w 1973. Jest członkinią ZPAP. Prof. Hanna Brzuszkiewicz zrealizowała liczne ekspozycje indywidualne, bierze udział w wielu zbiorowych, problemowych wystawach sztuki współczesnej (szczególnie w dziedzinach rzeźby, ceramiki, form w metalu, rzeźby architektonicznej, wzornictwa przemysłowego i rysunku współczesnego) w kraju i za granicą. Prof. Hanna Brzuszkiewicz eksponowała prace m.in. w Pradze [1962- srebrny medal wraz z działem polskim]; w Faenzie [1965, 1969, 1974]; Gualdo Tadino w Perugii [1966, 1968, 1971, 1972, 1990, 1994]; w Vallauris – [1968 – srebrny medal wraz z całym działem polskim]; Florencji [1976]; Rawennie [1983, 1985, 1987]; Toronto i innych miastach Kanady [1967, 1994/1995]; Frechen [1978]; Tokio i innych miastach Japonii [1983-1984]; w Getyndze – [1988]; Lyonie [1989]; w Arras i innych miastach Francji w 1991. W Galerii ZPAP prezentowana jest m.in. grupa wyróżnionych ceramik.

 Prof. Hanna Brzuszkiewicz była inicjatorką przyznania prof. Stanisławowi Horno-Popławskiemu tytułu Doctora Honoris Causa Wydziału Sztuk Pięknych UMK w Toruniu (1996), wybitnemu artyście i wieloletniemu profesorowi rzeźby PWSSP w Gdańsku [dzisiejszej ASP].  Artystka podkreśla „- Moje inspiracje – kosmos, przestrzeń, człowiek z jednej strony, a z drugiej – magia „sztuk ognia” i reguł nimi rządzących”.

Prace Hanny Brzuszkiewicz – wybitnej artystki i wieloletniej pedagożki rzeźby oraz ceramiki na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, łączą w sobie dotyk doświadczeń tragicznych i intuicje o afirmacji odradzającego się istnienia. Odnajdziemy je w formach, w których każdorazowo podmiotowo pojawia się otwarta przestrzeń, stanowiąca integralną, aktywną znaczeniowo wartość.  Trwanie (1980) mimo kameralnego formatu pozostaje przejmującą studium osamotnienia o znamionach  anamorfozy, nawiązując może nieświadomy dialog z melancholijnym Aktem 2 Katarzyny Kobro z 1925 r., jak i skulonymi sylwetami kobiecymi tworzonymi przez nią w latach 40. XX. wieku. Memento i Być – nie być, Hanny Brzuszkiewicz budowane aluzyjnymi formami antytezy pustych i pełnych szablonowych popiersi ludzkich, w unikatowy sposób interpretują tragedie ludzi od dnia 11 września 2001. Medytacyjny pierwiastek pojawił się już we wczesnej, pracy zatytułowanej Popromienna (z lat 60. XX w), w którym Hanna Brzuszkiewicz zastosowała w całej formie rytm uorganicznionych paseczków glinianych, osiągając efekt geologiczności. W tym wyobrażeniu dziewczęcego popiersia wprowadziła już ważny dla niej w późniejszej twórczości motyw otwartej głowy, jakby rozpękniętej, naznaczonej prześwitem, nawiązującym do sytuacji ludzi – ofiar zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę i Nagasaki. Jednym z teoretycznych odniesień wydają się badania Julii Kristevy poświęcone stanom depresyjnym, zwłaszcza kobiecym, m.in. w książce Czarne słońce (2007), w której przywołała określenie Waltera Benjamina o esencji głębi melancholijnej medytacji. Artystka nadaje swoim kompozycjom często formę kobiecą, jakby podkreślała wypowiadanie się w jej własnym imieniu. Wyznaje też: Moje inspiracje – kosmos, przestrzeń, człowiek z jednej strony, a z drugiej – magia sztuk ognia i reguł nimi rządzących.

dr Dorota Grubba-Thiede, 2019

Podziękowania dla wszystkich Osób i Instytucji, które wsparły ekspozycje „HANNA BRZUSZKIEWICZ – Misterium”, w tym. P. Adama Neumanna i Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie oraz Zakładu Historii i Teorii Sztuki ASP w Gdańsku.

Zdjęcia z archiwum prywatnego artystki. Poniższe zdjęcia wykonali : W.Szulc i Tytus Burczyk